Na 15.5 dag varen stappen we op de Azoren wat onwennig weer op Europees land. We omhelzen elkaar op een kade die is volgeschilderd met bootnamen, een traditie van passerende oceaanzeilers. We hebben het gewoon geflikt! We hebben de tocht der tochten, waar we vanaf dag 1 stiekem al een beetje tegenop zagen, boven verwachting doorstaan. En nu is het ineens voorbij. De tocht was ook gelijk onze echte terugreis, nog drie weken op de Azoren en dan vliegen we al naar huis! Dit brengt nogal wat gemengde gevoelens met zich mee.

Het havenkantoor is al gesloten en er is geen ontvangst met champagne. Oceaantochten zijn hier bovendien de normaalste zaak in één van de drukstbezochtste zeilershavens ter wereld. Wanneer ik internet aan zet, kan mijn telefoon de drukte en felicitaties bijna niet aan. Wat fantastisch veel hartverwarmende reacties op mijn blogs. Ik had niet het vermoeden dat er zo veel mensen met ons meeleefden!

We nemen een heerlijke douche aan boord en lopen wat onwennig met wiebelende benen een rondje door Horta. Wat is het hier allemaal keurig, mooie bomen op een rijtje, bankjes om van het uitzicht te genieten en er staan zelfs prullenbakken! Er is bijna niemand op straat en mensen maken weinig contact. We missen de straatverkopers uit Afrika, de honden die met je op straat meelopen, zelfs de zwervers die ons begroeten en eigenlijk vooral de warme zon. We moeten echt wennen aan de temparatuur en hebben het eigenlijk gewoon echt koud haha.

In ons achterhoofd zit dat de boot zo snel mogelijk het water uit moet, om de scheve schroefas te repareren. Dit is nogal een operatie en ik zie er enorm tegenop. De havenmeester keek heel moeilijk maar we hadden geluk dat een andere boot de juiste verf niet kon vinden, dus we in zijn plek op de kant mochten. Ik merk dat mijn hersenen nogal moeten wennen aan alle prikkels en het plannen, maar gelukkig zijn die heel flexibel en moet ik er vooral op vertrouwen dat alles (op tijd) goed komt. Een week later ligt de boot weer in het water, wat boffen we dat het zo snel kon en de reparatie mee viel. Nu kunnen we nog 2 weken genieten van de Azoren met de laatste week familiebezoek!

Het weer en mijn stemming lijken zich aan elkaar aan te passen. Het wordt buiten steeds zonniger, zo ook in mijn hoofd. Mijn heimwee naar onze bubbel op zee, maakt langzaam plaats voor nieuwsgierigheid naar deze bijzondere vulkanische eilandengroep midden in de oceaan. Tien dagen na aankomst op Horta (eiland Faijal) gooien we de trossen los richting het volgende eiland Sao Jorge.

We belanden in een klein haventje midden tussen hoge steile rotswanden. De havenmeester is ontzettend aardig en we besluiten hier eens echt de toerist uit te hangen. De volgende dag rijden we met een huurauto over het prachtige eiland. We boffen met het stralende weer en maken een mooie wandeling. Het is hier echt niet normaal mooi. Misschien wel het mooiste eiland waar we tot nu toe zijn geweest.

Daarna zijn we naar Terceira gevaren, waar we plots belandden in een boerenschuur met hapjes en drankjes om het stierengevecht op straat te vieren. De Azoren zijn veel leuker en mooier dan we hadden gedacht. Het was voor mij meer een soort eindstation na de grote oversteek. Maar het blijkt een Portugese kers op de taart.

Af en toe vergeet ik dat het einde van onze reis bijna in zicht komt. Op andere momenten heb ik wel weer zin om door Amsterdam te fietsen, vrienden en familie weer te zien. Het voelt heel dubbel allemaal. We praten veel over hoe het weer zou zijn terug in Nederland en over onze toekomst. Tegelijk halen we mooie herinneringen op van de afgelopen negen maanden. Zijn we veranderd? Hebben we een andere kijk op dingen gekregen? Ik denk dat het mij in ieder geval in allerlei opzichten sterker heeft gemaakt. (Niet fysiek trouwens haha). Ik durf meer te vertrouwen op het onbekende. En ik zit vol energie om in Nederland weer aan de slag te gaan.

We zijn er beiden over eens dat negen maanden eigenlijk een hele mooie periode is. Lang genoeg om het besef van tijd volledig kwijt te raken. Ook heeft het voor ons goed gewerkt dat er een einddatum was. We hebben geen seconde een race tegen de klok gehad (ons doel nr 1) en toch telkens haalbare doelen gesteld.

Morgen komt mijn familie en gaan we samen onze laatste week beleven. Ik heb er enorm veel zin in en het maakt de afscheid van de boot en dit geweldige leventje gelukkig iets draaglijker. Dan zullen we ons ‘normale’ leventje weer gaan oppakken. Dat zal best wel weer even wennen worden, we gaan het zien!